Van Peterine het volgende levensteken:
HOOGEVEEN
“Nu is het welletjes, het was leuk, maar nu wil ik wel weer naar huis,” waren mijn eerste gedachten toen ik de tweede week in Hoogeveen even op de bank zat en Dick was vertrokken naar zijn eerste vergadering.
Maar mijn huis in Uden is mijn huis niet meer. Er wonen andere mensen die er erg blij mee zijn. Mijn huis in Hoogeveen, waar ik overigens ook erg blij mee ben, is nog niet “mijn” huis. Ik voel me dan ook een beetje ontheemd.
Vorige week was er een rommelmarkt in de Oosterkerk. Dick stond bij de boekenkraam. Heel raar is het om te merken dat ik nu dus niemand kende. Nou niemand, ik ken al een klein beetje een paar mensen. Ik kan alleen zo slecht namen en gezichten onthouden. Daar doe ik wel lang over. Op z’n minst een jaar of achttien.
Wat heel leuk is, twee gemeenteleden ken ik al vanaf dat ik op de Sociale Academie (1981) zat. Eén was mijn stagebeleider. Ik liep toen stage bij het Jeugd- en Jongerenwerk van de PKN in Zwolle. Tegenwoordig heeft hij (hoe toevallig) een praktijk als verhalenverteller. Ik ga met hem ook afspreken om te kijken hoe we WereldVertelDag (20 maart 2020) in Hoogeveen op de kaart kunnen zetten. De ander was een vriend/studiegenoot, die Dick tegenkwam op de rommelmarkt. Heel erg leuk, ik hoop hem nog een keer te ontmoeten.
De eerste keer dat ik als gewoon gemeentelid de kerkdienst meemaakte was heel raar. Ik miste u allen! Er zaten ook zo ontzettend veel mensen. Hoe moet Dick die ooit allemaal pastoraal gaan begeleiden, ging er door mij heen. Ik heb al tegen Dick gezegd dat, wanneer hij de zegen uitspreekt, zijn gebaar vele malen groter mag !
Zo langzamerhand zijn we Hoogeveen aan het verkennen. Natuurlijk het kleine winkelcentrum “de Weide” in de buurt en een bosperceel vlak achter ons huis. Samen met Chun heb ik de lange, lange winkelstraat doorlopen. Als rasechte Brabantse valt het Chun onmiddellijk op dat er zo weinig terrassen zijn. De gemeente doet zijn best om van het centrum iets moois te maken. Ik ben benieuwd hoe het er straks in de zomer uit ziet.
De tuin is een woestenij. Er staat van alles in dat eruit moet. Een behulpzaam gemeentelid heeft al een pad gebaand richting de vijver. Vanmiddag neemt hij een motorzaag mee……
Op de foto ziet u dat aan het einde van de tuin. Daar gaat een pad naar beneden, waar een terrasje aan de vijver is.
Ziet u trouwens ook in de weerspiegeling van het raam de strijkplank staan? Het zijn van die kleine dingen, maar het opnieuw uitvinden waar je moet staan te strijken levert een interessante verplaatsing van de strijkplank door de huiskamer op. Uiteindelijk kwam ik voor dit raam terecht. Dat wordt dus een soort van meditatief strijken.
Hartelijke groet, ook namens Dick,
Peterine